Mundimi më i madh i babait të tij ishte se ai nuk mund të harronte kurrë asgjë. Ai kishte një konflikt të vazhdueshëm në personalitetin e tij midis kujtesës së tmerrshme kompjuterike dhe pamundësisë për të injoruar të vërtetën. Kjo e bëri atë më të bukurin dhe që e shkatërroi, tha Uliks Fehmiu në promovimin e edicionit të ri të autobiografisë së babait të tij “Shkëlqyeshëm dhe i frikshëm”, shkruan Nova, transmeton Kosova.info.

Të afërmit e Bekimit u mblodhën mbreme në librarinë e SKC-së – gruaja dhe aktorja Branka Petriç , pastaj Bozho Koprivica, Veran Matiq, i cili si pronar i Samizdat B92 botoi 13 botime të librit “Brilliant dhe i frikshëm” , si dhe Tanja Mandiq Rigonat dhe Milan Mariq, për të folur për edicionin e ri që tani nënshkruhet nga shtëpia botuese Laguna. Me këtë rast përmes video thirrjes ka telefonuar edhe djali i Bekimit, Uliksi.

Në këto kohë kur është e vështirë të jesh pozitiv dhe të qëndrosh optimist, edhe pse mendoj se duhet të jetë rutina jonë e përditshme, kur e shfletova sërish këtë libër kuptova se një nga thesaret më të rëndësishme të tij është se si Bekimi arriti të shkruante kujtimet e tij si një djalë i pafajshëm dhe për të hequr qafe të gjitha përvojat që ka pasur deri atëherë. Ato fjali janë plot jetë, gëzime femijerore. Leximi i tyre do të thoshte shumë për ne nëse mund të krijonim një lidhje me të paktën një pjesë të vogël të qenies sonë të pafajshme – thotë Uliksi.

Ai pranoi se po mendonte nëse Bekimi do të miratonte ndonjë editues tjetër, por se e kuptoi se ishte më e çmuara që ky libër të vazhdojë të jetojë.

– Artistët kanë aftësinë të vëzhgojnë botën përreth tyre, të lënë qeniet e tyre dhe ata të mbijetojnë. Dhe jo këta njerëz, që nuk na japin mundësi të ecim përpara. Askush nuk do t’i kujtojë ata. Artistët po i mbijetojnë atij dhëmbi të kohës dhe nëse të paktën një person e merr këtë libër pas shumë vitesh, kjo lëvizje do të ketë kuptim.

Ai ka theksuar se për Bekimin është e pamundur të flitet vetëm si artist.

– Nuk mund të mos flasim për të si një qenie politike dhe një qenie që ishte e vetëdijshme për botën që e rrethonte. Nuk mund të flasim për të pa thënë se është një shqiptar mbi shqiptarët. Nëse do të përpiqesha të gjeja një lajm në media që flet pozitivisht për një burrë me emër shqiptar, do të më duhej të punoja shumë për të gjetur një përjashtim. Prandaj është e rëndësishme të flasim sonte në Beograd për një njeri që ishte shumë i përcaktuar nga origjina e tij – beson Uliksi.

Ai pranon se gjëra të tilla e prekin shumë dhe se duke lexuar një libër nuk mund të jetë në një distancë të plotë si lexues.

– Nuk më prekin fjalitë në libër, sepse ai shkruan pa sentiment dhe patetik, por më magjeps kujtesa e tij fotografike. Personalisht, mbijetoj në jetë duke u stërvitur për të harruar, dhe mundimi i tij më i madh ishte se ai nuk mund ta bënte kurrë këtë. Ai kishte një konflikt të vazhdueshëm në personalitetin e tij midis kujtesës së tmerrshme kompjuterike dhe pamundësisë për të injoruar të vërtetën. Kjo e bëri atë më të bukurin dhe kjo e shkatërroi – përfundoi Uliksi.