Autor: Berzat Berzati

Znj. Goldberg përshkruan një skenar të tmerrshëm në të cilin opsionet e dikujt janë të kufizuara në vdekje, rrëmbim dhe largim të detyruar në Rripin e Gazës, ose gjakderdhje deri në vdekje në kamionë 18 ditë më parë. Ky imazh i gjallë nxjerr në pah situatat ekstreme dhe shqetësuese me të cilat mund të përballen individët në rrethana të caktuara. Ai shërben si një kujtesë për rreziqet dhe vështirësitë e shumta me të cilat mund të përballen njerëzit, duke ngjallur një ndjenjë ndjeshmërie dhe shqetësimi për ata që durojnë përvoja të tilla të paimagjinueshme.

Ndër të tjera, znj. Goldberg thotë:

“Përfytyrojeni nënën tuaj dhe më pas përfytyrojeni se si i thonë se ka vetëm dy mundësi. Ose je i vdekur, ose të kanë hequr krahun dhe të kanë rrëmbyer me armë në Gaza dhe askush nuk e di se ku je, ose nëse ke gjakosur për vdekje në atë kamionçinë 18 ditë më parë, ose nëse ke vdekur dje, ose nëse ke vdekur pesë minuta më parë.

Kjo është një katastrofë humanitare globale. Dhe urrejtja që po derdhet mbi Izraelin tani, unë vazhdoj të pyes për këtë në të gjithë mediet, dhe unë do të them dy gjëra. Së pari, në një artikull që lexova, thuhej me aq elokuencë se kur zemërohesh vetëm kur vriten foshnjat e njërës palë, atëherë prishet busulla juaj morale dhe prishet njerëzimi juaj. Dhe prandaj, në momentet tuaja të qeta kur jeni vetëm, të gjithë ne kudo në planetin tokë duhet të pyesim vërtet veten, a dëshiroj të jem njeri, apo jam përfshirë në botën joshëse dhe të shijshme të urrejtjes?

Kjo nuk është një dukuri që kufizohet vetëm në Izraelin apo Gazën. Kjo dukuri është e pranishme kudo në planetin tonë. E kuptoj që urrejtja ndaj tjetrit, kushdo që ne vendosim se është tjetri, është joshëse, e kënaqshme dhe më e rëndësishmja, është e lehtë. Urrejtja është e lehtë, por urrejtja në fakt nuk është e dobishme, as konstruktive.

Së dyti, e di që është Izraeli po tregohet i kujdesshëm, jo vetëm sepse Izraeli e di se ka 200 qindra pengje që u vodhën në Gaza më 7 tetor, por edhe sepse Izraeli e di se ka 2 milionë civilë palestinezë që janë bllokuar në Gaza. Dhe kjo është arsyeja pse Izraeli i paralajmëron civilët në Gaza që të zhvendosen përpara se të godasin.

Por nuk pati asnjë paralajmërim për gratë, fëmijët, të moshuarit, dashamirësit e muzikës dhe foshnjat më 7 tetor para masakrave të qëllimshme mbi jetët e pafajshme.”

Fjala e znj. Rachel Goldberg, djali i së cilës Hersh Goldberg-Polin u mor peng nga terroristët e Hamasit.

Quhem Rachel dhe jam nëna e Hersh Goldberg-Polin.

Ai është fëmija im i madh dhe djali im i vetëm.

Hera e fundit që pashë Hershin ishte të premten mbrëma, më 6 tetor.

Ne jemi amerikanë dhe izraelitë dhe jetojmë në Jeruzalem me Hershin dhe dy vajzat tona (motrat e Hershit).

Ne kemi shkuar familjarisht në sinagogë dhe më pas shkuam për darkë në shtëpinë e mikut tonë. Dhe në orën 23:00, Hersh mori çantën e shpinës që kishte sjellë me vete, më puthi dhe puthi Gjonin dhe u nis për të takuar një nga miqtë e tij të fëmijërisë që quhej Aner. Ata do të shkonin në një festival të muzikës në natyrë gjatë gjithë natës në jug të Izraelit, i quajtur në mënyrë ironike Festivali i Unitetit dhe Dashurisë.

Të nesërmen në mëngjes po pija një filxhan çaj kur sirenat e bombës filluan të binin në Jerusalem.

Gjoni tashmë ishte nisur për në sinagogë. I zgjova shpejt dy vajzat e mia dhe shkuam në strehën tonë për bomba në banesën tonë. Pas 10 minutash, ne dolëm dhe megjithëse normalisht nuk e përdor telefonin tim në Shabbatin hebraik, meqë ishte urgjencë ndeza telefonin për t’u siguruar që Hersh dhe Aner ishin mirë. Ishte ora 8:20 e së shtunës në mëngjes.

Menjëherë, dy mesazhe telefonike u shfaqën në ekranin tim nga ora 8:11. Teksti i parë thoshte: Të dua. Dhe i dyti thoshte: Më fal. Dhe menjëherë e kuptova se diçka e tmerrshme po shpalosej në botën time.

Filluam të zbulojmë se çfarë ndodhi.

Kur masakra në të cilën u vranë afër 300 njerëz në atë festival muzikor, dhe më shumë se 1400 njerëz gjithsej, kur ajo masakër filloi Hersh, Aner dhe 27 të tjerë arritën të arratiseshin në një strehë për bomba përskaj rrugës dhe u fshehën brenda. Militantët e Hamasit erdhën te dera dhe filluan të hedhin granata dore, të cilat të gjithë dëshmitarët me të cilët kemi biseduar thanë se Aner arriti t’i kapte, tetë prej tyr,e dhe t’i hidhte sërish jashtë. Por tre nga ato granata dore kaluan dhe shpërthyen brenda. Më pas, Hamasi qëlloi në këtë dhomë të vogël prej betoni me 29 dashamirës të muzikës, hodhi një granatë me raketë dhe spërkati dhomën me mitralozë. Më pas, Hamasi hyri. Shumica e atyre të rinjve tani kishin vdekur. Disa ishin të gjallë dhe të plagosur dhe të bllokuar nën trupat e pajetë, kështu që ata u bënë sikur kishin vdekur.

Nga ata dëshmitarë ne dimë se Hersh dhe dy të rinj të tjerë u urdhëruan të qëndronin në këmbë. Dhe kur Hersh u ngrit në këmbë, të gjithë panë se krahu i tij i majtë ishte hequr nga bërryli. Ai disi ia kishte dalë që të vendoste një lloj fashë dhe doli jashtë me dy burrat e tjerë. Ata u ngarkuan në një kamionçinë të Hamasit dhe u nisën drejt Gazës. Sinjali i fundit i celularit të Hersh-it doli të vinte brenda Gazës në orën 10:25 të mëngjesit të 7 tetorit. Dhe që atëherë na është dhënë një video që tregon Hersh duke hyrë në atë kamion gjakosje ku ishte krahu i tij i majtë. Dhe kjo ishte 18 ditë më parë. Dhe që atëherë nuk dimë asgjë.

Ne i jemi lutur Kryqit të Kuq dhe të gjitha organizatave të tjera ndërkombëtare humanitare që të zbulojnë nëse janë trajtuar pengjet që janë nga 33 shtete të ndryshme të botës që u plagosën rëndë si Hersh, gjyshet, foshnjat apo 17-vjeçarja Ruth Perez, e cila vuan nga distrofia miotonike dhe u vodh nga karrigia e saj me rrota nga festivali muzikor pa tubin e saj të ushqimit.

Por lutjet tona dolën të kota. Kryqi i Kuq tha se ata ishin në kufi, por atyre iu mohua hyrja në Gaza.

Pra, këtu unë jetoj në një univers të ndryshëm nga të gjithë ju. Ju jeni aty. Duket sikur jetojmë në të njëjtin vend. Por unë, si të gjitha nënat, dhe të gjithë baballarët dhe gratë, burrat, fëmijët, vëllezërit dhe motrat dhe të dashurit e të vjedhurve/rrëmbyerve, ne të gjithë jetojmë në një planet tjetër. Dhe pyetja më mizore që na bëhet secilit prej nesh çdo ditë, dhe pa qëllim të keq, është si jeni?

Epo, përfytyrojeni nënën tuaj dhe më pas përfytyrojeni se si i thonë se ka vetëm dy mundësi. Ose je i vdekur, ose të kanë hequr krahun dhe të kanë rrëmbyer me armë në Gaza dhe askush nuk e di se ku je, ose nëse ke gjakosur për vdekje në atë kamionçinë 18 ditë më parë, ose nëse ke vdekur dje, ose nëse ke vdekur pesë minuta më parë.

Përfytyrojeni nënën tuaj dhe se këto janë dy mundësitë e saj të vetme. Dhe se pyeteni se si jeni.

Kështu ndihemi të gjithë ne këtu në planetin tonë. Ky planet i përtej dhimbjes, planeti ynë pa gjumë, planeti ynë i dëshpërimit, planeti ynë i lotëve.

Tani për tani në Gaza mbahen mbi 200 pengje. Mbi 100 prej tyre janë nga 33 shtete. Ku është bota? Ne, familjet e 200 pengjeve jemi shumë larg në planetin tonë të agonisë. Por ku jeni ju? Pse askush nuk po e ngre zërim që këta njerëz të lejohen që të kenë qasje në Kryqin e Kuq? Pse askush nuk kërkon të paktën dëshmi se ata janë gjallë?

Kjo është një katastrofë humanitare globale. Dhe urrejtja që po derdhet mbi Izraelin tani, unë vazhdoj të pyes për këtë në të gjithë mediet, dhe unë do të them dy gjëra. Së pari, në një artikull që lexova, thuhej me aq elokuencë se kur zemërohesh vetëm kur vriten foshnjat e njërës palë, atëherë prishet busulla juaj morale dhe prishet njerëzimi juaj. Dhe prandaj, në momentet tuaja të qeta kur jeni vetëm, të gjithë ne kudo në planetin tokë duhet të pyesim vërtet veten, a dëshiroj të jem njeri, apo jam përfshirë në botën joshëse dhe të shijshme të urrejtjes?

Kjo nuk është një dukuri që kufizohet vetëm në Izraelin apo Gazën. Kjo dukuri është e pranishme kudo në planetin tonë. E kuptoj që urrejtja ndaj tjetrit, kushdo që ne vendosim se është tjetri, është joshëse, e kënaqshme dhe më e rëndësishmja, është e lehtë. Urrejtja është e lehtë, por urrejtja në fakt nuk është e dobishme, as konstruktive.

Së dyti, e di që është Izraeli po tregohet i kujdesshëm, jo vetëm sepse Izraeli e di se ka 200 qindra pengje që u vodhën në Gaza më 7 tetor, por edhe sepse Izraeli e di se ka 2 milionë civilë palestinezë që janë bllokuar në Gaza. Dhe kjo është arsyeja pse Izraeli i paralajmëron civilët në Gaza që të zhvendosen përpara se të godasin.

Por nuk pati asnjë paralajmërim për gratë, fëmijët, të moshuarit, dashamirësit e muzikës dhe foshnjat më 7 tetor para masakrave të qëllimshme mbi jetët e pafajshme.

Ne të gjithë e dimë se lufta dhe konflikti gjithmonë përfundojnë duke lënduar të pafajshmit, dhe kjo është arsyeja pse lufta është kaq brutale, dhe kjo është arsyeja pse është kaq shumë shkatërruese. Ne e shohim këtë kudo në botën tonë dhe kudo në historinë e botës sonë.

Dhe në një garë dhimbjeje, nuk ka kurrë një fitues.

Një gjë më dha një pëshpëritje shprese nga gjithë tmerri i 7 tetorit, sepse një nga dëshmitarët me të cilët fola më tha se kur filloi goditja me raketa dhe të gjithë ata hipi të rinj që e donin muzikën vrapuan në strehën e bombave, ishte një burrë beduin që ishte roje i kibucit përballë rrugës dhe vrapoi në të njëjtën strehë për t’u strehuar. Dhe ndërsa Hamasi po afrohej në strehën e bombave, burri u tha të rinjve, “shh, rrini të qetë, më lejoni të shkoj të flas me ta. Dhe ai doli jashtë dhe tha në arabisht, unë jam musliman, të gjithë brenda janë familja ime, ne jemi muslimanë. Nuk keni pse të kërkoni atje”. Ai u përpoq t’i shpëtonte. Ai thjesht mund të kishte thënë se “jam musliman” dhe thjesht të shpëtonte veten. Por ai u përpoq të bënte gjënë e duhur edhe pse ishte e frikshme dhe megjithëse kërkonte guxim të papërfytyrueshëm. Ai është rrahur brutalisht dhe dëshmitarët nuk e dinë se cili ishte fati i tij. Por ngushëllohem për një moment të shkurtër duke e ditur se ishte dikush që përpiqej të bënte gjënë e duhur kur gjithçka në univers ishte kthyer përmbys.

Ne qeniet njerëzore jemi bekuar me dhuntitë e intelektit, krijimtarisë, mendjehollësisë dhe perceptimit. Pse nuk po i përdorim këto për të zgjidhur konfliktet globale në të gjithë botën? Sepse ta bësh këtë është e vështirë dhe kërkon guxim, imagjinatë, guxim, rrezik dhe shpresë.

Pra, në vend të kësaj, ne zgjedhim urrejtjen sepse urrejtja është kaq e rehatshme, kaq e njohur dhe kaq shumë, shumë e lehtë.

I lutem liderëve botërorë, atyre që po shihen dhe atyre që mund të mos i shohim, të cilët kanë punuar pa u lodhur për të liruar të gjithë pengjet. Ju lutem në emër të të gjithë njerëzve kudo që janë të qëndroni të palëkundur, të vendosur dhe këmbëngulës dhe Zoti qoftë me ju, sepse koha po ikën për t’i shpëtuar ata. Koha po ikën për të na shpëtuar të gjithëve.