Amit Soussana është ish-pengja e parë që tha publikisht se ishte abuzuar seksualisht në robëri. Një raport i OKB-së ka thënë se ka gjetur “informacion të qartë dhe bindës” se disa pengje kanë pësuar “dhunë seksuale të lidhur me konfliktin”.

Autorët: Patrick Kingsley dhe Ronen Bergman për The NYTimes
Përkthimi dhe përshtatja: Berzat Berzati

Gazetarët intervistuan Amit Soussana-n për tetë orë dhe mjekët me të cilët foli menjëherë pas lirimit të saj. Ata gjithashtu shqyrtuan të dhënat mjekësore, videot, mesazhet me tekst dhe fotografitë.

Amit Soussana, një avokate izraelite, u rrëmbye nga shtëpia e saj më 7 tetor, u rrah dhe u tërhoq zvarrë në Gaza nga të paktën 10 burra, disa të armatosur. Disa ditë pas robërisë së saj, tha ajo, roja e saj filloi të pyeste për jetën e saj seksuale.

Zonja Soussana tha se ajo mbahej e vetme në dhomën e gjumit të një fëmije, e lidhur me zinxhir nga kyçi i saj i majtë. Nganjëherë, roja hynte, ulej pranë saj në shtrat, ia ngrinte këmishën dhe e prekte, tha ajo.

Ai gjithashtu pyeti vazhdimisht se kur i kishin ardhur periodat. Kur menstruacionet i mbaruan, rreth 18 tetorit, ajo u përpoq ta shtynte atë duke u shtirur se kishte gjakderdhje për gati një javë, kujton ajo.

Rreth 24 tetorit, roja, i cili e quajti veten Muhamed, e sulmoi atë, tha ajo.

Herët atë mëngjes, tha ajo, Muhamedi e hapi zinxhirin e saj dhe e la në banjë. Pasi ajo u zhvesh dhe filloi të lahej në vaskë, Muhamedi u kthye dhe qëndroi te dera, duke mbajtur një pistoletë.

“Ai erdhi drejt meje dhe më shtyu armën në ballë,” kujtoi zonja Soussana gjatë tetë orësh intervistash me The New York Times në mes të marsit. Pasi e goditi zonjën Soussana dhe e detyroi të hiqte peshqirin, Muhamedi e përqafoi, e uli në buzë të vaskës dhe e goditi përsëri, tha ajo.

Ai e tërhoqi zvarrë me armë në dhomën e gjumit të fëmijës, një dhomë e mbuluar me imazhe të personazhit vizatimor SpongeBob SquarePants, kujton ajo.

“Më pas ai, me armën e drejtuar nga unë, më detyroi të kryeja një akt seksual ndaj tij,” tha zonja Soussana.

Zonja Soussana, 40 vjeç, është e para izraelite që flet publikisht për sulmet seksuale gjatë robërisë pas sulmit të udhëhequr nga Hamasi në Izraelin jugor. Në intervistat e saj me The Times, të kryera kryesisht në anglisht, ajo dha detaje të gjera të dhunës seksuale dhe dhunës tjetër që pësoi gjatë një kalvari 55-ditor.

Rrëfimi personal i zonjës Soussana për përvojën e saj në robëri është në përputhje me atë që ajo u tha dy mjekëve dhe një punonjësi social më pak se 24 orë pasi u lirua më 30 nëntor. Raportet e tyre për rrëfimin e saj tregojnë natyrën e aktit seksual: The Times ra dakord të mos zbulonte specifikat.

Zonja Soussana përshkroi se ishte ndaluar në rreth gjysmë duzinë vendesh, duke përfshirë shtëpi private, një zyrë dhe një tunel nëntokësor. Më vonë në paraburgimin e saj, tha ajo, një grup robëruesish
e pezulloi matanë.

Për muaj të tërë, Hamasi dhe mbështetësit e tij kanë mohuar se anëtarët e tij kanë abuzuar seksualisht me njerëzit në robëri ose gjatë sulmit terrorist të 7 tetorit. Këtë muaj, një raport i Kombeve të Bashkuara tha se kishte “informacion të qartë dhe bindës” se disa pengje kishin pësuar dhunë seksuale dhe kishte “arsye të arsyeshme” për të besuar se dhuna seksuale ndodhi gjatë bastisjes, duke pranuar “sfidat dhe kufizimet dhe çështje e ekzaminimit.

Pasi u lirua së bashku me 105 pengje të tjerë gjatë një armëpushimi në fund të nëntorit, zonja Soussana foli publikisht vetëm në terma të paqartë për trajtimin e saj në Rripin e Gazës, e kujdesshme për të rrëfyer një përvojë të tillë traumatike. Kur u filmua nga Hamasi disa minuta para se të lirohej, tha ajo, pretendoi se ishte trajtuar mirë për të mos rrezikuar lirimin e saj.

Zonja Soussana tha se kishte vendosur të fliste tani për të rritur ndërgjegjësimin për gjendjen e rëndë të pengjeve ende në Gazën, numri i të cilëve është vlerësuar në më shumë se 100, ndërsa negociatat për një armëpushim lëkunden.

Disa orë pas lirimit të saj, zonja Soussana foli me një gjinekologe të lartë izraelite, Dr. Julia Barda, dhe një punonjëse sociale, Valeria Tsekhovsky, për sulmin seksual, thanë dy gratë në intervista të veçanta me The Times. Një raport mjekësor i paraqitur së bashku nga ata dhe i shqyrtuar nga The Times, përmbledh shkurtimisht rrëfimin e saj.

“Amit foli menjëherë, rrjedhshëm dhe në detaje, jo vetëm për sulmin e saj seksual, por edhe për shumë sprova të tjera që përjetoi,” tha Dr. Barda.

Të nesërmen, më 1 dhjetor, zonja Soussana ndau përvojën e saj me një mjek nga Qendra Kombëtare e Mjekësisë Ligjore e Izraelit, sipas raportit mjekësor të qendrës, i cili u rishikua nga The Times.

Siegal Sadetzki, një profesor në shkollën mjekësore të Universitetit të Tel Avivit, i cili po ndihmon dhe këshillon familjen e zonjës Soussana si vullnetare, tha se zonja Soussana i tregoi fillimisht asaj për sulmin seksual brenda disa ditësh pas lirimit të saj. Profesor Sadetzki, një ish-zyrtar i lartë shëndetësor izraelit, tha se llogaritë e zonjës Soussana kanë mbetur të qëndrueshme.

Zonja Soussana foli gjithashtu me ekipin e OKB-së që publikoi raportin mbi dhunën seksuale, por The Times nuk ishte në gjendje të rishikonte dëshminë e saj.

Një zëdhënës i Hamasit, Basem Naim, tha në një përgjigje prej 1300 fjalësh për The Times se ishte thelbësore që grupi të hetonte pretendimet e zonjës Soussana, por se një hetim i tillë ishte i pamundur në “rrethanat aktuale”.

Z. Naim hodhi dyshime mbi rrëfimin e zonjës Soussana, duke pyetur pse ajo nuk kishte folur publikisht për shkallën e keqtrajtimit të saj. Ai tha se niveli i detajeve në llogarinë e saj e bën “të vështirë të besohet historia, përveç nëse është projektuar nga disa oficerë sigurie”.

“Për ne, trupi i njeriut, dhe veçanërisht ai i gruas, është i shenjtë,” tha ai, duke shtuar se besimet fetare të Hamasit “ndalonin çdo keqtrajtim të çdo qenieje njerëzore, pavarësisht nga gjinia, feja apo përkatësia etnike”.

Ai tha gjithashtu se “pengët civilë nuk ishin objektivi” i bastisjes dhe tha se “ne kemi deklaruar që në momentin e parë gatishmërinë tonë për t’i liruar ata”.

Një dokument plani i Hamasit i gjetur në një fshat menjëherë pas bastisjes së 7 tetorit, i cili u rishikua nga The Times, thoshte: “Merrni ushtarë dhe civilë si të burgosur dhe pengje për të negociuar.” Video nga 7 tetori tregon militantët e Hamasit me uniformë duke rrëmbyer civilët.

Rrëmbimi

Zonja Soussana jetonte e vetme në një shtëpi të ngushtë njëkatëshe në anën perëndimore të Kibbutz Kfar Azza. Pasi dëgjoi sirenat që paralajmëronin për sulme me raketa më 7 tetor, tha ajo, ajo u strehua në dhomën e saj të gjumit, e cila ishte gjithashtu një dhomë e sigurt e përforcuar. Nga dhoma e saj e gjumit, zonja Soussana dëgjoi ndërsa të shtënat e sulmuesve po afroheshin.

Kibuci i vogël qëndron afërsisht 2 km larg Gazës dhe ishte një nga më shumë se 20 fshatrat, qytetet dhe bazat e ushtrisë izraelite të pushtuara atë ditë nga mijëra që kaluan kufirin e Gazës pak pas agimit. Rreth 1,200 njerëz u vranë atë ditë dhe rreth 250 u rrëmbyen, thonë zyrtarët izraelitë, duke nisur një luftë në Gaza që zyrtarët lokalë të shëndetësisë thonë se ka vrarë të paktën 31,000 palestinezë.

Zonja Soussana ishte pothuajse rastësisht në kibuc. E sëmurë me temperaturë, ajo kishte qenë duke u rikuperuar një ditë më parë në qytetin e afërt të Sderotit, me nënën e saj, Mira, e cila e detyroi të qëndronte natën. Por zonja Soussana shkoi me makinë në shtëpi në Kfar Azza për të ushqyer tre macet e saj, tha ajo.

Më e vogla nga tre motrat, zonja Soussana ishte rritur në Sderot. Ajo u kualifikua si juriste në një kolegj lokal dhe punoi për një firmë ligjore të specializuar në pronësinë intelektuale. Kolegët e saj e konsideruan atë një person të zellshëm, të qetë dhe privat që e mbante atë në distancë, tha në një intervistë mbikëqyrësi i saj, Oren Mendler. Në Kfar Azza, tha zonja Soussana, ajo rrallë përfshihej në jetën e fshatit dhe nuk ishte pjesë e grupeve lokale të WhatsApp, gjë që e la atë të pavetëdijshëm për shtrirjen e sulmit në kibbutz.

Në orën 9:46 të mëngjesit të asaj dite, ajo dëgjoi të armatosur jashtë, duke e shtyrë atë të fshihej brenda dollapit të dhomës së saj të gjumit, sipas mesazheve në grupin e saj të familjes WhatsApp të rishikuara nga The Times. Njëzet minuta më vonë, telefoni i saj vdiq.

Pak çaste më vonë, “Dëgjova një shpërthim, një shpërthim të madh,” tha ajo. “Dhe e dyta pas kësaj, dikush hapi derën e dollapit.”

E tërhequr zvarrë nga dollapi, tha ajo, ajo pa afërsisht 10 burra që kalonin nëpër sendet e saj, të armatosur me pushkë sulmi, një granatëhedhës dhe një hanxhar.

Gjatë orës tjetër, grupi e tërhoqi zvarrë nëpër një fushë aty pranë drejt Gazës. Pamjet e sigurisë nga një fermë diellore pranë kibucit, e cila u qarkullua gjerësisht në internet, tregojnë grupin duke e goditur vazhdimisht atë në tokë ndërsa përpiqeshin ta frenonin. Në një moment, një rrëmbyes e mori atë dhe ia vuri në shpinë. Videoja tregon se ajo fluturon aq fort, me këmbët e saj duke u përplasur në ajër, sa që burri u rrëzua në tokë.

“Nuk doja t’i lija të më çonin në Gazën si objekt, pa grindje”, tha zonja Soussana. “Unë vazhdoja të besoja se dikush do të vinte dhe do të më shpëtonte.”

Abuzuesi

Rrëmbyesit u përpoqën ta frenonin duke e rrahur dhe duke e mbështjellë me një pëlhurë të bardhë, tregon video. Në pamundësi për ta nënshtruar, sulmuesit u përpoqën dhe nuk arritën ta mbanin atë me biçikletë, tha ajo. Më në fund, ata i lidhën duart dhe këmbët dhe e tërhoqën zvarrë nëpër tokën bujqësore me gunga në Gazën, tha ajo.

Ajo ishte plagosur rëndë, me gjakderdhje të rëndë, me buzë të çara, tha ajo. Raporti spitalor i përgatitur menjëherë pas lirimit të saj thoshte se ajo u kthye në Izrael me fraktura në grykën e syrit të djathtë, faqe, gju dhe hundë dhe mavijosje të rënda në gju dhe në shpinë. Raporti thoshte se disa lëndime kishin të bënin me rrëmbimin e saj më 7 tetor, duke përfshirë grushta në syrin e saj të djathtë.

Pasi arriti në skajin e Gazës, tha zonja Soussana, ajo u fut në një makinë në pritje dhe e çuan disa qindra metra në periferi të qytetit të Gazës. Ajo u zgjidh, u vesh me uniformë paraushtarake dhe u transferua në një makinë tjetër të mbushur me militantë me uniformë. Një kapuç ishte vendosur mbi kokën e saj, megjithëse ajo ende mund të kapte pamjet e mjedisit të saj nga poshtë saj, tha ajo. Pas një udhëtimi të shkurtër, ajo u ngjit me shpejtësi në një shkallë dhe në një çati, tha ajo.

Pasi u hoq kapuçja, tha zonja Soussana, ajo e gjeti veten në një strukturë të vogël të ndërtuar në çatinë e asaj që më vonë do të kuptonte se ishte një shtëpi private luksoze. Ajo kujtoi se militantët ishin të zënë duke marrë më shumë armë nga një kuti. Më pas personat e armatosur zbritën me shpejtësi poshtë, dhe ajo mbeti vetëm, përballë një muri, me një burrë që tha se ishte pronari i shtëpisë dhe e quajti veten Mahmud, kujton ajo.

“Pas disa minutash, ai tha se mund të kthehem,” tha zonja Soussana. “Dhe unë u trondita”, shtoi ajo. “E gjej veten ulur në një shtëpi në Gazën.”

Ajo tha se Mahmoudit iu bashkua shpejt një burrë më i ri, Muhamedi. Ajo e kujtonte Muhamedin si një burrë topolak, tullac, me gjatësi mesatare me hundë të gjerë.

Më vonë atë ditë, ata e veshën atë me një rrobë të trashë kafe që mbulonte trupin e saj, tha ajo. I dhanë tre pilula, për të cilat thanë se ishin qetësues. Ishte e vetmja herë që ajo kujton se ka marrë ndonjë lloj ilaçi në Gazën, e lëre më trajtim mjekësor.

Autoritetet e Gazës thonë se 12 persona u mbytën duke u përpjekur të merrnin ndihmat e hedhura nga ajri.

E pajisur me një tifoz dhe një televizor, dhoma dukej se ishte përgatitur për mbërritjen e saj, tha ajo. Ishin tre dyshekë, tha ajo, një për të dhe dy për rojet.

Në fillim të robërisë së saj, rojet e saj e lidhën kyçin e këmbës me zinxhir në kornizën e dritares, tha ajo. Rreth 11 tetorit, tha ajo, ajo u çua nga zinxhiri në një dhomë gjumi në katin e poshtëm. Ajo e kuptoi se i përkiste njërit prej djemve të Mahmud-it dhe se familja e tij ishte zhvendosur në një vend tjetër.

Zinxhiri u rilidh në dorezën e derës, tha ajo, pranë një pasqyre. Për herë të parë që nga kapja e saj, ajo mundi të shihte se si dukej.

“Pashë zinxhirët dhe pashë që fytyra ime ishte e ënjtur dhe blu,” tha ajo.

“Dhe unë sapo fillova të qaj,” tha ajo. “Ky ishte një nga momentet më të ulëta të jetës sime.”

Burgu

Për dy javë e gjysmë në tetor, tha zonja Soussana, ajo ruhej ekskluzivisht nga Muhamedi.

Ajo kujtoi se dhoma ishte pothuajse përgjithmonë e mbuluar nga errësira. Perdja zakonisht mbyllej dhe kishte ndërprerje të energjisë elektrike për pjesën më të madhe të ditës, tha ajo.

Ajo tha se Muhamedi flinte jashtë dhomës së gjumit, në dhomën e ndenjes ngjitur, por shpesh hynte në dhomën e gjumit me të brendshme, duke e pyetur për jetën e saj seksuale dhe duke i ofruar masazh trupit të saj.

Kur e çoi në banjë, tha zonja Soussana, ai refuzoi ta linte të mbyllte derën. Pasi i dha pecetat higjienike, Muhamedi dukej veçanërisht i interesuar për kohën e menstruacioneve, tha ajo. Ajo tha se kishte folur në një përzierje të anglishtes dhe arabishtes bazë; ajo kishte mësuar pak arabisht në shkollë dhe familja e nënës së saj – hebrenj nga Iraku – e kishin folur ndonjëherë gjatë fëmijërisë së saj.

“Çdo ditë, ai pyeste: ‘A ju patën periodat? Ju patën periodat? Kur të kesh menstruacionet, kur të mbarojnë, do të lahesh, do të bësh dush dhe do të lash rrobat”, kujton zonja Soussana.

Kur mbërriti, tha zonja Soussana, ajo ishte e rraskapitur, e frikësuar dhe e kequshqyer; periudha e saj zgjati vetëm një ditë. Ajo arriti ta bindë atë se menstruacionet e saj vazhduan për gati një javë, tha ajo.

Ajo u përpoq të humanizohej në sytë e tij duke pyetur kuptimin e fjalëve arabe që dëgjoi në televizion. Ajo gjithashtu premtoi se familja e saj do ta shpërblente financiarisht nëse do të kthehej pa ndonjë dëm të mëtejshëm në Izrael, tha ajo.

Porta në Kfar Azza nga e cila hynë sulmuesit. Gaza mund të shihet në sfond. Kredia…Sergey Ponomarev për The New York Times

Pasi u hoq kapuçja, tha zonja Soussana, ajo e gjeti veten në një strukturë të vogël të ndërtuar në çatinë e asaj që më vonë do të kuptonte se ishte një shtëpi private luksoze. Ajo kujtoi se militantët ishin të zënë duke marrë më shumë armë nga një kuti. Më pas personat e armatosur zbritën me shpejtësi poshtë, dhe ajo mbeti vetëm, përballë një muri, me një burrë që tha se ishte pronari i shtëpisë dhe e quajti veten Mahmud, kujton ajo.

“Pas disa minutash, ai tha se mund të kthehem,” tha zonja Soussana. “Dhe unë u trondita”, shtoi ajo. “E gjej veten ulur në një shtëpi në Gazën.”

Ajo tha se Mahmoudit iu bashkua shpejt një burrë më i ri, Muhamedi. Ajo e kujtonte Muhamedin si një burrë topolak, tullac, me gjatësi mesatare me hundë të gjerë.

Më vonë atë ditë, ata e veshën atë me një rrobë të trashë kafe që mbulonte trupin e saj, tha ajo. I dhanë tre pilula, për të cilat thanë se ishin qetësues. Ishte e vetmja herë që ajo kujton se ka marrë ndonjë lloj ilaçi në Gazën, e lëre më trajtim mjekësor.

Autoritetet e Gazës thonë se 12 persona u mbytën duke u përpjekur të merrnin ndihmat e hedhura nga ajri.

E pajisur me një tifoz dhe një televizor, dhoma dukej se ishte përgatitur për mbërritjen e saj, tha ajo. Ishin tre dyshekë, tha ajo, një për të dhe dy për rojet.

Në fillim të robërisë së saj, rojet e saj e lidhën kyçin e këmbës me zinxhir në kornizën e dritares, tha ajo. Rreth 11 tetorit, tha ajo, ajo u çua nga zinxhiri në një dhomë gjumi në katin e poshtëm. Ajo e kuptoi se i përkiste njërit prej djemve të Mahmud-it dhe se familja e tij ishte zhvendosur në një vend tjetër.

Zinxhiri u rilidh në dorezën e derës, tha ajo, pranë një pasqyre. Për herë të parë që nga kapja e saj, ajo mundi të shihte se si dukej.

“Pashë zinxhirët dhe pashë që fytyra ime ishte e ënjtur dhe blu,” tha ajo.

“Dhe unë sapo fillova të qaj,” tha ajo. “Ky ishte një nga momentet më të ulëta të jetës sime.”

Burgu

Për dy javë e gjysmë në tetor, tha zonja Soussana, ajo ruhej ekskluzivisht nga Muhamedi.

Ajo kujtoi se dhoma ishte pothuajse përgjithmonë e mbuluar nga errësira. Perdja zakonisht mbyllej dhe kishte ndërprerje të energjisë elektrike për pjesën më të madhe të ditës, tha ajo.

Ajo tha se Muhamedi flinte jashtë dhomës së gjumit, në dhomën e ndenjes ngjitur, por shpesh hynte në dhomën e gjumit me të brendshme, duke e pyetur për jetën e saj seksuale dhe duke i ofruar masazh trupit të saj.

Kur e çoi në banjë, tha zonja Soussana, ai refuzoi ta linte të mbyllte derën. Pasi i dha pecetat higjienike, Muhamedi dukej veçanërisht i interesuar për kohën e menstruacioneve, tha ajo. Ajo tha se kishte folur në një përzierje të anglishtes dhe arabishtes bazë; ajo kishte mësuar pak arabisht në shkollë dhe familja e nënës së saj – hebrenj nga Iraku – e kishin folur ndonjëherë gjatë fëmijërisë së saj.

“Çdo ditë, ai pyeste: ‘A ju patën periodat? Ju patën periodat? Kur të kesh menstruacionet, kur të mbarojnë, do të lahesh, do të bësh dush dhe do të lash rrobat”, kujton zonja Soussana.

Kur mbërriti, tha zonja Soussana, ajo ishte e rraskapitur, e frikësuar dhe e kequshqyer; periudha e saj zgjati vetëm një ditë. Ajo arriti ta bindë atë se menstruacionet e saj vazhduan për gati një javë, tha ajo.

Ajo u përpoq të humanizohej në sytë e tij duke pyetur kuptimin e fjalëve arabe që dëgjoi në televizion. Ajo gjithashtu premtoi se familja e saj do ta shpërblente financiarisht nëse do të kthehej pa ndonjë dëm të mëtejshëm në Izrael, tha ajo.

Pasditeve, dy bashkëpunëtorë të Muhamedit i bashkoheshin në apartament, duke i sjellë një vakt të gatuar, tha ajo. Një pjesë e këtij ushqimi i jepej si një vakt i ditës.

Sulmet izraelite në lagje u bënë më të shpeshta dhe të frikshme, tha zonja Soussana, duke vënë në dukje se disa thyen xhamat. Ndërsa bombardimet u intensifikuan, tha ajo, ajo filloi të ndjente keqardhje për civilët, duke pyetur veten pse Hamasi nuk kishte ndërtuar kurrë streha për bomba për njerëzit e tij.

“Unë ndjeva për ta,” tha zonja Soussana. “Vetëm mendoni të rriteni kështu – është e frikshme.”

Sulmi

Herët në mëngjesin e sulmit, tha ajo, Muhamedi insistoi që ajo të bënte dush, por ajo refuzoi, duke thënë se uji ishte i ftohtë. I padekur, ai e shkëputi zonjën Soussana dhe e solli në kuzhinë dhe i tregoi një tenxhere me ujë që vlonte në sobë, tha ajo.

Pak minuta më vonë, ai e solli në banjë dhe i dha ujin e ngrohur për ta derdhur mbi vete, tha ajo.

Pasi u la për disa minuta, ajo dëgjoi përsëri zërin e tij nga dera, tha ajo.

“Shpejt, Amit, shpejt,” kujtoi ajo duke thënë atë.

“U ktheva dhe e pashë atë duke qëndruar atje,” tha ajo. “Me armë.”

Asaj iu kujtua se kishte zgjatur për një peshqir dore për t’u mbuluar ndërsa ai përparonte dhe e goditi.

“Ai tha, ‘Amit, Amit, hiqe atë’, kujton ajo. “Më në fund, e hoqa atë.”

“Ai më uli në buzë të banjës. Dhe mbylla këmbët. Dhe unë rezistova. Dhe ai vazhdoi të më godiste me grusht dhe të më vuri armën në fytyrë”, tha zonja Soussana. “Pastaj më tërhoqi zvarrë në dhomën e gjumit.”

Në atë moment, Muhamedi e detyroi atë të kryente një akt seksual ndaj tij, tha zonja Soussana. Pas sulmit, Muhamedi doli nga dhoma për t’u larë, duke e lënë zonjën Soussana të ulur lakuriq në errësirë, tha ajo.

Kur ai u kthye, ajo e kujtoi atë duke treguar pendim, duke thënë: “Unë jam i keq, unë jam i keq, ju lutem mos i tregoni Izraelit”.

Atë ditë, Muhamedi u kthye vazhdimisht për t’i ofruar ushqim, tha zonja Soussana. Duke qarë në shtrat, ajo hodhi poshtë ofertat fillestare, tha ajo.

Duke e ditur se zonja Soussana dëshironte shumë për rrezet e diellit, tha ajo, ai nuk pranoi të hapte perdet, duke u larguar nga dhoma në errësirë. E dëshpëruar për dritën e ditës, ajo pranoi ushqimin, duke besuar se nuk kishte zgjidhje tjetër veçse të qetësonte dhunuesin e saj.

“Nuk mund të durosh ta shikosh atë – por duhet: Ai është ai që po të mbron, ai është roja juaj,” tha ajo. “Ju jeni aty me të dhe e dini se çdo moment mund të ndodhë përsëri. Ju jeni plotësisht të varur prej tij.”

Izraelitët

Zonja Soussana tha se rrëmbyesit e saj e larguan atë nga kufiri pas një bombardimi të madh prej disa orësh gjatë natës. Bazuar në shtrirjen e shpërthimeve dhe fragmenteve që kapi në televizion, ajo më vonë arriti në përfundimin se ishte rreth fillimit të pushtimit tokësor të Izraelit në Gazën të premten, më 27 tetor.

Të nesërmen, ajo u fut me nxitim në një makinë të vogël të bardhë, tha ajo. Shoferja u nis në jugperëndim drejt asaj që më vonë do t’i thuhej se ishte qyteti qendror i Nuseirat.

“Muhamedi është ulur në sediljen e pasme pranë meje dhe me armën e drejtuar nga unë,” tha ajo.

Makina ndaloi jashtë asaj që dukej si një shkollë e Kombeve të Bashkuara dhe zonja Soussana u fut në një rrugë të frekuentuar, kujton ajo.

Ajo tha se iu dorëzua një burri që e quajti veten Amir. Ai e ngjiti atë në shkallët e një blloku apartamentesh aty pranë dhe në një shtëpi tjetër private, tha ajo.

Për herë të parë pas disa javësh, ajo ishte e lirë nga Muhamedi – por e tmerruar që po hynte në një tjetër të panjohur. “Oh Zoti im,” kujtoi ajo duke u habitur. “Çfarë do të ndodhë me mua?”

Burri e futi atë në një dhomë gjumi dhe mbylli derën pas saj, kujton ajo. Brenda, ajo gjeti dy vajza të reja duke luajtur letra, pranë një burri të moshuar të shtrirë në një shtrat dhe një gruaje të moshuar të ulur në një karrige, tha ajo. Zonja Soussana kishte veshur rroba tradicionale nga Gazën, kujton ajo.

“Ata më shikuan mua dhe unë i shikova për gjysmë minutë,” tha ajo. “Pastaj pyeta: “A jeni ju izraelitë?”

“A je izraelit?” Zonjës Soussana iu kujtua një nga gratë që u përgjigj.

Tunelet

Tre javë pas rrëmbimit të saj, zonja Soussana ishte bashkuar me katër pengje të tjerë. Duke i përqafuar, zonja Soussana shpërtheu në lot, tha ajo.

Identiteti i katër të tjerëve u nda me The Times me kushtin që emrat e tyre të mos përdoren për të mbrojtur ata që janë ende në robëri.

Pak ditë pas mbërritjes së saj, ajo u thirr në dhomën e ndenjes së banesës, kujton zonja Soussana. Amir shpesh luante këtu me fëmijët e tij.

Atë ditë, rojet ia mbështollën kokën me një këmishë rozë, e detyruan të ulej në dysheme, e prangosën dhe filluan ta rrahin me kondakun e armës, tha ajo.

Pas disa minutash, ata përdorën shirit ngjitës për të mbuluar gojën dhe hundën e saj, i lidhën këmbët dhe i vendosën prangat në bazën e pëllëmbëve të saj, tha ajo. Më pas ajo u pezullua, duke u varur “si një pulë” në një shkop që shtrihej midis dy kolltukeve, duke i shkaktuar asaj dhimbje të tillë sa ndjeu se duart e saj së shpejti do të zhvendoseshin.

Ata vazhduan ta rrihnin dhe shkelmonin, duke u fokusuar në shputat e këmbëve të saj, ndërsa njëkohësisht kërkonin informacion që besonin se ajo fshihej prej tyre, tha zonja Soussana.

Ajo ende nuk e kupton se çfarë saktësisht donin apo pse mendonin se ajo po fshehte diçka, tha ajo. Në një moment, rojtari i kokës solli një gozhdë dhe bëri sikur donte të fuste syrin me të, duke u tërhequr në kohë, tha ajo.

“Ishte kështu për 45 minuta apo më shumë,” tha ajo. “Ata më goditën, qeshnin dhe shkelmonin, dhe thirrën pengjet e tjera që të më shihnin,” tha ajo.

Zonja Soussana kujtoi se rrëmbyesit e zgjidhën dhe e kthyen në dhomën e gjumit, duke i thënë se kishte 40 minuta kohë për të dhënë informacionin që dëshironin ose përndryshe do ta vrisnin. Ajo tha se një nga të rejat ishte aq e frikësuar sa e pyeti zonjën Soussana nëse kishte ndonjë mesazh të fundit për familjen e saj.

Në mes të nëntorit, pengjet u ndanë: Dy gratë më të reja u dërguan në një vend të panjohur, tha ajo, ndërsa zonja Soussana dhe çifti i moshuar u çuan në një shtëpi të rrethuar nga toka bujqësore.

Ata gjetën shtëpinë plot me persona të armatosur, të cilët i urdhëruan të uleshin në dysheme. Papritur, gruaja e moshuar filloi të bërtiste, tha zonja Soussana.

Gruaja po shikonte në një bosht që zbriste në tokë, tha zonja Soussana. “Dëgjoj një nga shoferët duke i thënë asaj: ‘Mos u shqetëso, mos u shqetëso. Është një qytet atje poshtë.”

“Pastaj e kuptova,” tha zonja Soussana. “Ne po shkojmë në tunele.”

Lirimi

Një shkallë, disa shkallë dhe një sërë kalimesh të ngushta të pjerrëta i çuan tre pengjet thellë nën tokë, tha ajo.

Në kohën kur arritën në fund, rojet thanë se ishin 40 metra thellë, diçka që ata shpresonin se do t’i qetësonte pengjet, ajo tha: Bombat izraelite nuk mund t’i arrinin atje.

Zonja Soussana tha se një person i armatosur i madh me maskë po i priste në fund. Fillimisht ai filloi t’u bërtiste duke u thënë se Izraeli i kishte vrarë familjen, tha ajo, por më pas u ndal me shpejtësi, hoqi maskën dhe mori një ton tjetër.

Ajo tha se burri u prezantua në anglisht si Xhihad dhe u tha atyre se babai i tij kishte punuar në Izrael dhe madje kishte shtruar për darkë shefin e tij izraelit, në vitet kur civilët izraelitë mund të hynin ende në Gaza. Ndonjëherë ai fliste në hebraisht. Xhihadi tha se kishte mësuar disa nga shikimi i televizionit izraelit dhe i këndoi një këngë të famshme që e kishte dëgjuar në një shfaqje për fëmijë, kujtoi zonja Soussana.

“Unë u trondita,” tha zonja Soussana. “Papritmas, ai ishte djali më human që takuam atje.”

Toka dridhej sa herë që një raketë godiste aty pranë, duke e bërë atë të frikësohej se mund të varroseshin të gjallë, tha ajo. Tunelet ishin të errëta, të lagështa dhe shumë të ngushta që dy persona të kalonin me njëri-tjetrin. Dhe qelia e tyre nëntokësore kishte aq mungesë ajri saqë ata kishin mbetur të trullosur dhe gulçim pasi bënë disa hapa, tha ajo.

Trupat izraelite më vonë do të kapnin dhe fotografonin tunelin. Zonja Soussana identifikoi pëlhura dhe dyshekë në foto.

Rrëmbyesit e tyre kalonin pak më shumë se një orë në ditë në tunel, duke u ngjitur në nivele më të larta gjatë natës për ajër të pastër, tha zonja Soussana. Pengët iu lutën rojeve që t’i sillnin edhe ata.

Pas disa ditësh, rrëmbyesit u dorëzuan, i nxorën përsëri në sipërfaqe dhe i çuan në një shtëpi tjetër private, tha zonja Soussana.

Ata ishin ende aty kur Izraeli dhe Hamasi ranë dakord për një marrëveshje pengjesh dhe një armëpushim të përkohshëm, i cili hyri në fuqi të premten, më 24 nëntor. Të nesërmen, tre pengjet u dërguan në një zyrë në qytetin e Gazës – ndalimi përfundimtar i zonjës Soussana faqe.

Çdo ditë sillte shpresë dhe zhgënjim. Asnjëherë nuk ishte e qartë se cilët pengje do të liroheshin, apo kur.

Të enjten, më 30 nëntor, që doli të ishte dita e fundit e plotë e armëpushimit, rojet po bënin drekën kur njëri prej tyre mbaroi një telefonatë dhe iu drejtua Amit.

Ai thotë: ‘Amit. Izraeli. Ju. Një orë”, kujton zonja Soussana.

Brenda një ore, tha zonja Soussana, ajo u nda nga pengu më i madh dhe u dërgua përmes qytetit të Gazës. Makina ndaloi dhe një grua me hixhab u ngjit brenda. Ishte një tjetër peng izraelit: Mia Schem, e cila gjithashtu po lirohej.

Ata u dërguan në një kantier mbeturinash, kujton zonja Soussana. Rreth tyre, tha ajo, rojet e tyre u ndryshuan nga rroba civile në uniforma.

Më në fund, dy gratë u çuan në Sheshin e Palestinës, një shesh i madh në zemër të qytetit të Gazës, ku një turmë e egër priste t’i shihte t’i dorëzoheshin Kryqit të Kuq. Videoja e mediave sociale tregoi se Hamasi u përpoq të kontrollonte shikuesit, të cilët rrethuan makinën, u shtypën pas dritareve të saj dhe në një moment filluan të tundnin automjetin, tha zonja Soussana.

Pas disa minutash të tensionuara, zyrtarët e Kryqit të Kuq arritën t’i transferojnë gratë në xhipin e tyre.

Teksa iu afruan kufirit izraelit, një zyrtare femër e Kryqit të Kuq i dha një telefon zonjës Soussana. Një person që tha se ishte ushtar e përshëndeti atë në hebraisht.

“Ai tha: “Edhe disa minuta dhe ne do të shkojmë t’ju takojmë,” tha zonja Soussana. “Më kujtohet, fillova të qaj.”

Patrick Kingsley është shefi i zyrës së Jeruzalemit, që mbulon Izraelin dhe territoret e pushtuara. Ai ka raportuar nga më shumë se 40 vende, ka shkruar dy libra dhe ka mbuluar më parë migrimin dhe Lindjen e Mesme për The Guardian. Më shumë rreth Patrick Kingsley

Ronen Bergman është një shkrimtar i stafit për The New York Times Magazine, me qendër në Tel Aviv. Libri i tij i fundit është “Rise and Kill First: The Secret History of Israel’s Targeted Assassinations”, botuar nga Random House. Më shumë rreth Ronen Bergman.