18 maji 2022 ishte një ditë e madhe për Suedinë. Pas pushtimit rus të Ukrainës dhe më shumë se 200 vjet rreshtimi joushtarak, vendi nordik më në fund theu traditën dhe aplikoi për anëtarësim në NATO së bashku me Finlandën.

Por ajo që supozohej të ishte një pranim i lehtë, është dëshmuar të jetë gjithçka tjetër veçse një lundrim i qetë. Anëtari i NATO-s, Turqia ka një problem me Suedinë dhe durimi i saj është i lodhur me parimet e lirisë së shprehjes.

Boja ende nuk ishte tharë në letrën e aplikimit të përbashkët të Finlandës dhe Suedisë përpara se Turqia të fillonte të kushtëzonte anëtarësimin e tyre aspirues në NATO, duke thënë se ato përbënin një kërcënim për sigurinë e saj kombëtare dhe se duhej të merrnin hapa më konkretë nëse do të donin ndonjëherë bekimin e saj për t’u bashkuar me aleancën ushtarake.

“Asnjë vend nuk ka një qëndrim të hapur dhe të qartë kundër organizatave terroriste,” tha Presidenti Rexhep Tajip Erdogan vetëm disa orë pas depozitimit të aplikimit, duke i akuzuar ata se kanë vepruar si strehë e sigurt për grupet militante kurde si Partia e ndaluar e Punëtorëve të Kurdistanit, PKK.

Ai gjithashtu kërkoi që ata të heqin një ndalim të eksportit të armëve të vendosur ndaj Turqisë në vitin 2019 pasi ajo filloi një ofensivë në veri të Sirisë duke synuar YPG-në, milicinë kurde që lufton atje grupin Shteti Islamik.

Pas nënshkrimit të një memorandumi mirëkuptimi në margjinat e një samiti të NATO-s në qershor, në të cilin Finlanda dhe Suedia ranë dakord të trajtojnë shqetësimet e Turqisë rreth eksporteve të armëve dhe luftës së saj kundër terrorizmit, Ankaraja papritmas filloi të bëhet shumë specifike në kërkesat e saj.

Në fillim, ajo lëshoi ​​një listë të gjatë të “terroristëve”, ose militantëve të dyshuar kurdë, që insistonte që të dy vendet të ekstradoheshin, pavarësisht se shumë prej tyre kishin marrë azil nga vendet nordike vite, apo edhe dekada më parë.

Por kërkesat e Turqisë shpejt u rritën në numër dhe filluan të përqendrohen gjithnjë e më shumë në Suedi: Ankaraja bëri thirrje që një ministër suedez të shkarkohej për pjesëmarrjen e tij në një parti pro-PKK 10 vjet më pare.

Javën e kaluar, Turqia e shtoi presionin edhe më tej duke i bërë thirrje Suedisë që të hetonte një tubim në Stokholm të organizuar nga një grup që thoshte se ishte dashamirës ndaj PKK-së dhe gjatë të cilit dyshohet se ishin bërë slogane kundër Erdoganit.

Ai gjithashtu kërkoi që Suedia të identifikonte ata që kishin marrë pjesë në protestë – një lëvizje që bie në kontrast të plotë me parimet e lirisë së shprehjes shumë të vlerësuara të vendit.

Listat në rritje të kërkesave të Ankarasë e kanë vënë në vështirësi Suedinë. Çdo zgjerim i aleancës duhet të ratifikohet nga të 30 anëtarët e saj. Edhe pse Hungaria mbetet i vetmi anëtar tjetër i NATO-s që ende nuk i ka dhënë dritë jeshile anëtarësimit të Suedisë (dhe Finlandës), kryeministri i saj Viktor Orban ka thënë se parlamenti i saj pritet ta bëjë këtë në fillim të vitit të ardhshëm.

Kërcënimi i jashtëzakonshëm i paraqitur nga Rusia e ka detyruar shtetin prej 10 milionë banorësh të përpiqet të përmbushë kërkesat e ashpra të Turqisë, aq sa e lejojnë vlerat dhe ligjet e saj demokratike.

Në shtator, Suedia hoqi ndalimin e eksportit të armëve në Turqi dhe në gusht ajo ra dakord të dorëzonte një person, emri i të cilit figuronte në listën e “terroristëve” të Turqisë. Qeveria suedeze këmbënguli, megjithatë, se dorëzimi ishte në përputhje me procedurat e rregullta ligjore dhe se vendimi për ekstradimin e burrit nuk ishte ndikuar nga aspiratat e Suedisë për t’u bashkuar me NATO-n.

Kritikët, megjithatë, kanë akuzuar zyrtarët suedezë se janë përkulur në përpjekje për të kënaqur personalisht Erdoganin, veçanërisht pasi qeveria e re e kryeministrit Ulf Kristersson mori detyrën në tetor dhe u zotua të bëjë gjithçka në fuqinë e saj për të pranuar aplikimin e Suedisë.